خدا را دوست دارم

چون بدون آن عشق نیست

عشق را دوست دارم

چون بدون آن زندگی نیست

زندگی را دوست دارم

چون بدون آن تو نیستی

تو را دوست دارم

چون بدون تو من نیستم

دلبر به من رسید و جفا را بهانه کرد

                        افکند سر به زیر و حیا را بهانه کرد

آمد به بزم و دید من تیره روز را

                        ننشست و رفت و تنگی جا را بهانه کرد

رفتم به مسجد از پی نظاره ی رخش

                        بر رو گرفت دست و دعا را بهانه کرد

آغشته بود پنجه اش از خون عاشقان

                        بستن به دست خویش حنا را بهانه کرد

خوش می گذشت صبوحی ز کوی او

                        بر جا نشست و شستن پا را بهانه کرد